Eacsadas 16: 1–4, 13–15

Chuireadar chun siúil arís ó Éilím, agus shroich comh-thionól uile chlann Iosrael fásach Shín, idir Éilím agus Síonáí, ar an gcúigiú lá déag den dara mí tar éis dóibh an Éigipt a fhágáil. Chrom comh-thionól uile chlann Iosrael ar mhonabhar in aghaidh Mhaois agus Árón sa bhfásach, agus deiridís leo: “Uch gan sinn a fháil bháis ó láimh an Tiarna i gcríocha na hÉigipte agus sinn inár suí ag potaí na feola agus ag ithe aráin go lán boilg. Óir thug tú amach sa bhfásach seo sinn chun an comh-thionól go léir a chur chun báis den ghorta.” Ansin dúirt an Tiarna le Maois: “Anois fearfaidh mé arán anuas ó neamh daoibh. Rachaidh an pobal amach gach lá chun cuid an lae sin a chnuasach, d’fhonn iad a phromhadh féachaint an siúlfaidh siad i mbealaí mo dhlí nó nach ndéanfaidh siad.

Agus is amhlaidh a bhí; an tráthnóna sin tháinig gearga aníos agus líonadar an campa go léir; agus ar maidin bhí brat drúchta timpeall an champa. Nuair a scaip an drúcht bhí an rud mín plurach, mion mar an sioc liath, ina luí ar dhromchla an fhásaigh. Nuair a chonaic clann Iosrael é dúradar lena chéile: “Cad é seo (man hú)?” mar nárbh fhios dóibh cad é. “Sin é,” arsa Maois, “an t-arán a thug an Tiarna le hithe daoibh.”